Timo Smeehuijzen

Die opleiding breekt Timo af omdat hij nog niet goed weet wat hij wil. In 2005 kiest hij voor een tijdelijk dienstverband bij de landmacht. Bij het maken van deze keus weet hij dat hij kan worden ingezet bij vredesmissies.

Als hij zich aanmeldt, is een uitzending naar Uruzgan nog niet aan de orde. Het 42ebataljon Limburgse Jagers waarbij Timo dient wordt in november 2006 uitgezonden als deel van de Task Force Uruzgan. De Nederlandse Task Force maakt met zo’n 1400 Nederlanders deel uit van een internationale troepenmacht. De opdracht is het bevorderen van de stabiliteit en de veiligheid.
Het motto voor deze missie is ‘Opbouwen als het kan, vechten als het moet’.

‍

De omstandigheden in Uruzgan zijn zwaar. Vaak dagenlange patrouilles in de hitte in onherbergzaam gebied met de continue dreiging van een meestal onzichtbare vijand. De militairen zijn sterk op elkaar aangewezen. Timo bouwt in deze omgeving een hechte vriendschap op met Maikel Diederen.
De Nederlanders doen er veel aan om een band op te bouwen met de lokale bevolking. Timo en zijn maten spelen met Afghaanse kinderen, delen snoepjes uit en gaan met ze voetballen. Net als in zijn jeugd, maar nu speelt hij met Afghaanse kinderen.

De Nederlanders militairen moeten ook de veiligheidvan de lokale bevolking waarborgen. Op 15 juni 2007 moet in Tarin Kowt een bijeenkomst van vrouwen worden beveiligd. De sfeer is ontspannen, het dreigingsniveau is als laag ingeschat. Tijdens de bijeenkomst rijdt Timo met een paar Afghaanse kinderen spelenderwijs op een fiets. Daarna vertrekt het konvooi weer richting Kamp Holland. Timo rijdt in het voorste pantservoertuig. Binnen is er weinig ruimte en veel lawaai. Timo steekt als waarnemer samen met nog 2 soldaten boven het luik uit. En dan gaat het mis. Een zelfmoordterrorist brengt een bomauto tot ontploffing vlak bij het pantservoertuig. Timo wordt vol geraakt.

Timo krijgt in het voertuig direct eerste hulp van Maike len zijn maten.  Het mag niet baten. Timo Smeehuijzen overlijdt ter plekke, 20 jaar oud. Zijn lichaam wordt overgebracht naar Kamp Holland. De aanslag kost ook zeven kinderen en twee volwassenen uit de lokale gemeenschap het leven. Er zijn tientallen gewonden waaronder drie Nederlandse militairen.

Het lichaam van Timo Smeehuijzen wordt op maandag 20juni 2007 vanuit Kamp Holland naar Nederland overgevlogen. Vijf militairen begeleiden de kist op de laatste reis naar huis. Eén van hen is Maikel Diederen. Timo wordt op zaterdag 23 juni in besloten kring gecremeerd.
Zijn urn is op donderdag 11 oktober 2007 bijgezet op het Ereveld Loenen.

Timo’s ouders krijgen veel steun in Nederland. In een televisiedocumentaire zien zij hoe de Afghaanse ouders op de plek van de aanslag na het verlies van hun kinderen huilend langs de kant van de weg staan. Zij besluiten om contact met die ouders op te nemen. Door middel van een videoboodschap delen zij hun verdriet met de Afghaanse ouders. Dat wordt in Uruzgan buitengewoon gewaardeerd.

Daarnaast zetten Timo’s ouders zich in voor een bijzonder schoolproject in Uruzgan. Ze doen dit in samenwerking met Save the Children, een internationale organisatie voor ontwikkelingssamenwerking die zich inzet voor het welzijn van kinderen.  De fundraising krijgt veel aandacht door de documentaire en de videoboodschap en verloopt daardoor voorspoedig.  In twee jaar tijd wordt met hulp van scholen, waaronder het Fons Vitae Lyceum, en de media ruim €220.000 ingezameld. Daarmee wordt door Save the Children met inschakeling van de lokale bevolking dicht bij de plek van de aanslag een school gebouwd voor meisjes. In maart 2010 opent Timo’s Girls School haar deuren voor leerlingen. [Kijk naar de video Timo en de kinderen van Tarin Kowt]. In dat eerste jaar zijn er rond de school twee bomaanslagen, gelukkig zonder slachtoffers, maar wel met aanzienlijke schade.
De school valt nu onder de verantwoordelijkheid van het Afghaanse ministerie van Onderwijs. Het voortbestaan van de school is onzeker.  

Op 4 februari 2009 wordt de brug tegenover het Fons Vitae Lyceum, waar Timo altijd uit de tram stapte om naar school te gaan, officieel de Timo Smeehuijzenbrug. Een eerbetoon aan Timo en aan alle Nederlandse militairen die tijdens vredesmissies zijn gesneuveld.
Laura, de zus van Timo, onthult de nieuwe naam op de beide brugleuningen en zijn moeder Karin draagt bij deze gelegenheid een gedicht voor waarvan detweede strofe luidt:

Daar werd jij een lichtend voorbeeld

Van kameraadschap, vrijheid en van kracht

Daar heb jij met het geven van je leven

Dapper en moedig je taak volbracht

Bij de 4 mei herdenkingen op het Ereveld Loenen wordt stilgestaan bij de nagedachtenis van Timo.

‍